Αυτή τη μέθοδο τριψίματος καθιερώθηκε να τη λέμε νερόλουστρα λόγο της χρίσης νερού. Πριν εμφανιστούν στην αγορά οι λεγόμενες (ιταλικές ή πέτρες νερού) το τρίψιμο γινόταν ξηρό με τις λεγόμενες πέτρες νεφρά. Ενώ σήμερα υπάρχουν και οι πιο σύγχρονες μηχανές λείανσης που χρησιμοποιούν δίσκο με ρινίσματα διαμαντιού. Επειδή η στίλβωση μιας πέτρας όπως το μάρμαρο δεν είναι απόλυτα τυποποιημένη διαδικασία, μην παραξενευτεί κανείς όταν δει τον τεχνίτη να τρίβει τα πρώτα χέρια ξηρά (γιατί εντοπίζονται ευκολότερα οι γραμμές) να συνεχίζει τα επόμενα χέρια με νερό (γιατί δεν ζεσταίνονται οι λειαντικές πέτρες και το μάρμαρο)και να καταλήγει το τελευταίο χέρι με παρκετέζα (γιατί το υγρό λούστρο καλύπτει τις ατέλειες ικανοποιητικά).Ο κάθε τεχνίτης δοκιμάζει και εφαρμόζει συνδυασμό μεθόδων ανάλογα με τις δυσκολίες που θα συναντήσει στο κάθε δάπεδο. Όλα αυτά ισχύουν για παλιά δάπεδα που ανανεώνονται. Όταν πρόκειται για καινούρια στρώση (μάρμαρα πρόσφατα τοποθετημένα) σπανίζουν οι δυσάρεστες εκπλήξεις και μπορεί η εργασία να είναι περισσότερο τυποποιημένη. Ό,τι κι αν διενεργηθεί στην ενδιάμεση διαδικασία, σημασία έχει η μέθοδος του τελευταίου χεριού. Αν δηλαδή το τελευταίο χέρι είναι με παρκετέζα (υγρό λούστρο ή αλοιφή) ή αν είναι με οξαλικό. Συνήθως το τελευταίο εννοούμε όταν μιλάμε για νερόλουστρα.
