Σε πολλά έγχρωμα μάρμαρα παρατηρείται το φαινόμενο να ξεφλουδίζουν συνεχώς κομμάτια με την πάροδο του χρόνου και το δάπεδο καταλήγει γεμάτο με πολλές ακανόνιστες τρύπες. Συμβαίνει κυρίως σε έγχρωμα μάρμαρα όπως το (πράσινο) Τήνου ή το (κόκκινο) Ριτσώνας και πολλά άλλα. Φυσικά δεν φταίει ούτε το λατομείο, ούτε το σχιστήριο που διαμορφώνει και εμπορεύεται τις πλάκες, αφού το πρόβλημα δεν εμφανίζεται σε καινούρια μάρμαρα αλλά σε δάπεδα που η ηλικία τους ξεπερνά τα τριάντα χρόνια. Αν θέλουμε να καταλογίσουμε ευθύνες σε κάποιον γι’αυτό (εκτός απ’την σφουγγαρίστρα μας που τα ξεσηκώνει) θα είναι στον έμπορο που τα πούλησε χωρίς να προειδοποιήσει για τη φυσική τους εξέλιξη, κι εφόσον βέβαια η εμπειρία του ήταν τέτοια ώστε να το γνωρίζει. Γενικότερα όταν βλέπουμε έντονες κι όχι σταδιακές χρωματικές διαφορές ή πολύ λεπτά «νερά» που μοιάζουν με τρίχα, ιστό αράχνης ή ρωγμή να υποψιαζόμαστε ότι πρόκειται για πιθανό μελλοντικό (μετά από τριάντα – σαράντα χρόνια) κομό. Δηλαδή ρωγμή. Αν πάλι καταλάβουμε ότι είναι άσκοπο να κατηγορούμε μια αγορά που έγινε πριν σαράντα χρόνια θα πρέπει να στραφούμε στη λύση του προβλήματος. Λύνεται όμως αυτό το πρόβλημα;
